رهجوهای لژیون ششم برای راهنمای خود می نویسند

 

راهنمای عزیزم همیشه می گفت باید در این راه کفش هایی از جنس آهن بر پا کنید و قدم های محکم بردارید و هیچ گاه خسته نشوید   صحبتهای خانم فرزانه را با جان و دل پذیرفتم تا راه درست زیستن و دوری از غم و اندوه را بیاموزم . راهنمای بزرگی که همچون کوهی استوار در برابر حوادث تلخ روزگار ایستاده بود روایتم چراغ راه من می شد تا از تاریکی خارج شوم. با سلام بر یار روزهای سخت زندگی ام  ،  همچون ابری هستی که جان تشنه من را از باران دانش سیراب کردی، مانند آموزگاری مهربان به من یاد دادی که چگونه پرواز کنم و اوج بگیرم و با گذشتن از وادی محبت به خداوند نزدیک شوم. درس چگونه زندگی کردن را از تو آموخته ام و تمام دارو ندارم کوله باری است از آموخته هایت تا به مقصد برسم. همیشه دلگرمم کردی تا مشکلات زندگی را با امیدواری طی کنم. تو به من صبر را آموختی، آموختی که چگونه از جهل و نادانی به سمت دانایی و آگاهی قدم بردارم و ظلمت درونی ام را روشن کردی. چگونه سپاسگزار آرامشی باشم که با راهنمایی و محبت بر زندگی من بخشیدید.